Το ποδόσφαιρο είναι ένα μέσο ψυχαγωγίας για τον πληθυσμό που έχειτρομακτικές προεκτάσεις στους τομείς της κοινωνιολογίας, της ψυχολογίας τηςμάζας, της ατομικής ψυχολογίας, της πολιτικής, της οικονομίας, τουμάρκετινγκ, του καταναλωτισμού και άλλων μεγάλων επιστημονικών-ανθρωπιστικώντομέων. Στην Κύπρο το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί εξαίρεση και είναι άρρηκτα δεμένο μετην κυπριακή πραγματικότητα.
Πόσοι από εσάς δεν γνωρίζεται ανθρώπους (ακόμα και τους εαυτούς σας) που να είναι "άρρωστοι της μάππας" και της ομάδαςτους. Πόσα λεφτά και πόσος χρόνος ξοδεύεται από τους οπαδούς. Πόση χαρά, πόσα νεύρα, πόση ένταση πριν, κατά την διάρκεια και μετά από ένα παιχνίδι. Μάλιστα στην Κύπρο φαίνεται ότι η παθολογική αγάπη για το άθλημα και την ομάδα εκδηλώνεται σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι στο εξωτερικό.
Ένα μοναδικό κυπριακό χαρακτηριστικό του ποδοσφαίρου είναι η πολιτική προέκταση, όχι του ποδοσφαίρου αλλά των σωματείων. Είναι γνωστό ότι τα σωματεία διαχρονικά, εξυπηρετούν συγκεκριμένες πολιτικές ιδεολογίες και ενίοτε συνεργάζονται με κόμματα και κοινωνικές οργανώσεις με πολιτικό χαρακτήρα. Βλέπουμε οργανωμένους φιλάθλους με ολοκληρωμένη κοινωνικήθεωρητική για τη ζωή που δεν διστάζουν να εκφράσουν τις ιδέες τους και ν' αναλάβουν κοινωνική δράση προβάλλοντας με πράξεις. Και για να μην γενικολογούμε όλοι ξέρουμε και βλέπουμε την εθνικιστική, φυλετική ιδεολογία του ΠΑΝΣΥΦΙ ΑΠΟΕΛ και την κοινωνική, αντιφασιστική δράση της "Θύρας 9" στιςκερκίδες.
Φυσικά η προέκταση του συναισθήματος αυτού φέρνει διάφορους ανθρώπους κοντά στο ποδόσφαιρο. Άλλους γιατί το αγαπούν, άλλους για να εξυπηρετήσουν ευρύτερα κοινωνικό-οικονομικά, πολιτικά συμφέροντα και άλλους που είναι απλά τυχοδιώκτες, θέλουν να κάνουν την αρπαχτή τους και να χαθούν στο...ηλιοβασίλεμα. Οι ιδεολογικές, πολιτικές αντιθέσεις και το πάθος των Κυπρίων για τοποδόσφαιρο, οδηγούν σε φαινόμενα πόλωσης, βίας.
Ένα φαινόμενο διαχρονικό και βαθιά ριζωμένο στην καρδιά της κυπριακής κοινωνίας. Κάθε νέος ποδοσφαιρικός παράγοντας αντιμετωπίζεται με καχυποψία πολλές φορές. Ερωτήματα όπως, ποιος είναι; Τι πιστεύει; Ποιες είναι οι προθέσειςτου; Βλέπουμε επίσης ανθρώπους να αναλαμβάνουν θέσεις και υποχρεώσεις με υποσχέσεις για εξυγίανση του ποδοσφαίρου. Για ένα αδιάφθορο σύστημα, για την αντιμετώπιση της βίας και άλλα συναφή.
Ο σκοπός αυτού του άρθρου και δεν είναι να περιγράψει το ποδόσφαιρο στην Κύπρο, αλλά για να ασχοληθεί με το ποδοσφαιρικό δίκαιο και το αίσθημα του απλού-αγνού οπαδού. Του οπαδού που δεν τον ενδιαφέρει το κέρδος, τον ενδιαφέρει η ιδεολογία του, τον ενδιαφέρει να βλέπει την ομάδα του πρώτα να παίζει καλό ποδόσφαιρο και μετά να νικά και να πανηγυρίζει μαζί την νίκη και τον τίτλο αν είναι άξια. Τον άνθρωπο που το ποδόσφαιρο είναι ένα μέσο για να ξεπεράσει τα προβλήματα της καθημερινότητας και να βρει λίγη ησυχία το Σαββατοκύριακο.
Πως να βρει όμως κάποιος γαλήνη όταν βλέπει το κυπριακό ποδόσφαιρο; Αφού είναι κοινό το αίσθημα ότι στο κυπριακό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει δίκαιο. Δενυπάρχει δίκαιο. Και θα το ξαναπώ: Δεν υπάρχει δίκαιο. Η πλειοψηφία των φίλαθλων νιώθει ότι τον κοροϊδεύουν. Ότι δίνει τα λεφτά του, δίνει το χρόνο του, πληρώνει με τους φόρους του αρμόδιους για να τον κοροϊδεύουν. Και άμα υπάρχει το αίσθημα της αδικίας, οι άνθρωποι αντιδρούν, πολλές φορές βίαια και αντικοινωνικά, μη μπορώντας κάποιος να βρει διαφορετικά το δίκαιο του. Είναι ολοφάνερο ότι η αντικοινωνική συμπεριφορά προωθείται από το αίσθημα αδικίας που υπάρχει.
Αν κάποιος δεν βρίσκει το δίκαιο του από την εκτελεστική εξουσία και όταν η εκτελεστική εξουσία με διάφορους παράλογους νόμους, κανονισμούς και άλλες παρασκηνιακές αλχημείες (πάντα τα κίνητρα είναι το συμφέρον) τον αποκλείει από πόστα εξουσίας, τότε θα καταφύγει στην βία για να βρει το δίκαιό του. Κάποιοι θα έρθουν τώρα να επιχειρηματολογήσουν ότι αυτό είναι προκατάληψη και ότι οι φίλαθλοι βρίσκουν ένα τρόπο να δικαιολογήσουν την αποτυχία τηςομάδας τους και την επιτυχία της άλλης ομάδας. Άλλοι λένε ότι η βία είναι ανεπίτρεπτη, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και βαφτίζουν τους οπαδούς ανεγκέφαλους, αμόρφωτους και προβληματικούς.
Πολλοί δημοσιογράφοι θα αναλάβουν μια προσωπική σταυροφορία εναντίων τηςβίας και της προκατάληψης. Ότι είναι δηλαδή οι πολεμιστές που θα αλλάξουντην κυπριακή πραγματικότητα. Και ακούμε συχνά γενικές αερολογίες που δεν δυσαρεστούν κανένα. Ούτε παράγοντες, ούτε σωματεία. Αν μιλήσουν για ένα λάθος του ΑΠΟΕΛ, θα το εξισώσουν με κάτι παρόμοιο από την Ομόνοια και λοιπές άλλες... μισοκουβέντες. Η πραγματικότητα είναι ότι οι ευθύνες μετατοπίζονται όλες στον κόσμο.
Ναι σε αυτό τον αγνό φίλαθλο που θέλει απλά να περνά καλά. Οι υπόλοιποι είναι άγιοι. Οι παράγοντες με τα λεφτάκια τους, οι μεγαλοδημοσιογράφοι με τοκοινωνικό στάτους, οι κουστουμαρισμένοι αρμόδιοι με τις υποσχέσεις και οι διαιτητές είναι άμοιροι ευθυνών.
Είναι όλοι στο απυρόβλητο και πάντα οιαδικημένοι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποια οργανωμένα σύνολα φιλάθλων δεν ευθύνονται για την βία. Για παράδειγμα όλοι ξέρουμε την κόντρα ΑΠΟΕΛ-Λεμεσού. Αν οι αποφάσεις ενός διαιτητή είναι άδικες. Αν οι αποφάσεις της εκτελεστικήςτης ΚΟΠ είναι άδικες και εταιροβαρής προς μια ομάδα. Αν οι αποφάσεις της δικαστικής είναι εξίσου άδικες και εταιροβαρείς.
Όταν κάποιο σωματείο (ΑΠΟΕΛ) χαϊδεύεται και κάποιοι άλλοι αδικούνται (Ομόνοια, ΑΕΛ). Όταν σε κάποιους χαρίζονται με δικαιολογίες, ενώ σε άλλους εξαντλούν την αυστηρότητα τους. Όταν κάποιοι είναι μονίμως αδικημένοι (πολύ δικαιολογημένα μάλιστα) από την διαιτησία, ενώ κάποιοι άλλοι είναι μονίμως ευχαριστημένοι.
Όταν από εκτελεστικές εκλογές αποκλείονται τα μεγαλύτερα σωματεία σε εκτόπισμα στην Κύπρο μετά από εμφανές παρασκήνιο. Όταν λογικά αιτήματα απορρίπτονται (Χαλκάνωρας-Ομόνοια για αλλαγή γηπέδου). Για να γίνω συγκεκριμένος για τις πιο πάνω καταστάσεις θα χρειαζόμουν ολόκληρους τόμους που να επεξηγούν αλλοπρόσαλλες διαιτητικές, εκτελεστικές,δικαστικές ακόμα και νομοθετικές αποφάσεις (δίπλωμα Μπαγιεβιτς) μόνο για τον τελευταίο χρόνο. Για να ασχοληθώ με έρευνα για τα τεκταινόμενα τελευταίαςδεκαετίας θα ήθελα να μου αποδοθεί διδακτορικός τίτλος.
Όταν όλα αυτά συμβαίνουν γιατί κανένας δεν τα καυτηριάζει; Γιατί κανέναςδεν πυροβολεί ονομαστικά; Γιατί κανένας δεν κατηγορεί τον άλφα παράγοντα, τον βήτα διαιτητή ότι ενισχύει το αίσθημα αδικίας μέσα στο φίλαθλο κόσμο; Πού είναι τα άρθρα των δημοσιογράφων ενάντια στην προκατάληψη; Πού είναι ηαντίδραση των "υπευθύνων"; Πού είναι οι τιμωρίες; Γιατί δεν ασκείται κριτική σε οργανώσεις φιλάθλων που συστηματικά δημιουργούν επεισόδια; Γιατί δεν ασκείται κριτική σε ανακοινώσεις που πυροδοτούν το κλίμα;
Όπως πάμπολλες ανακοινώσεις συγκεκριμένου συνδέσμου οργανωμένων οπαδών, ενώ στον αντίποδα μια ανακοίνωση που καλεί για ειρηνική συγκέντρωση της Θύρας 9 έξω από ταγραφεία της ΚΟΠ δαιμονοποιείται. Πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και σωστές τιμωρίες στους ανθρώπους που έχουν αναλάβει ευθύνη απέναντι στο ποδόσφαιρο και την κοινωνία ολόκληρη. Ο φίλαθλος κόσμος νιώθει αδικημένος, η βία οργιάζει και πρέπει να αποδοθούν ευθύνες σε συγκεκριμένα άτομα.
Άνθρωποι που εκλέγονται από την μάζα και έχουν θέσεις και ευθύνες. Ανθρωποι που δεσμεύτηκαν προσωπικά προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις είναι υπόλογοι. Η προσωπική άποψη του συγγραφέα (και της πλειοψηφίας) είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποτύχει. Κανένα βήμα δεν έγινε προς την αποκατάσταση του δικαίου και της εξάλειψης της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Καλώ λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους να παραιτηθούν και παρακαλώ τουςαναγνώστες να κάνουν το ίδιο...
Πηγή: protathlima.com
No comments:
Post a Comment