Κυπριακά Blog: Παλιό ΓΣΠ - Η ιστορία που έγινε parking!

Περνώντας προχθές για επαγγελματικούς λόγους μέσα από την Λευκωσία σταμάτησα στο παλιό Γ.Σ.Π. Μπήκα από την πλευρά που ακόμα στέκει περήφανο το παλιό ρολόι του σταδίου και μπήκα μέσα στο γήπεδο όπου αντίκρισα με μεγάλη στεναχώρια έναν απέραντο χώρο στάθμευσης .

Βγήκα τα σκαλιά των δύο κερκίδων που είναι ουσιαστικά είναι ότι απέμεινε από τον παλιό περήφανο στάδιο της Πρωτεύουσας και οι αναμνήσεις ήρθαν σαν αστραπή στο μυαλό μου. Στον χώρο τις κεντρικής κερκίδας που στο πίσω της μέρος ήταν τα αποδυτήρια των ομάδων της Λευκωσίας ξεπετάχτηκε ένα τεράστιο χτίσμα.

Αμέσως ανέσυρα από την τσέπη μου την φωτογραφική μου κάμερα και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες από όλους τους εναπομείναντες χώρους τις παλιάς μεγάλης αγάπης τις οποίες σας μεταφέρω πιο κάτω μαζί με άλλες παλιές φωτογραφίες που βρήκα στο διαδίκτυο.
Οι νέοι που δεν ξέρουν τι ζήσαμε σε αυτό το στάδιο το θεωρώ σίγουρο ότι θα μας καταλάβουν , οι πιο παλαιοί σίγουρα θα συγκινηθούν και αυτόματα το μυαλό τους θα ταξιδεύσει αρκετά χρόνια πίσω.

Οι προβολής έχουν σκουριάση , έχουν σβήσει για πάντα αλλά στην σκέψη μας οι παλιές καλές και ένδοξες μέρες δεν θα διαγραφούν ποτέ…

Μια άποψη από τον χώρο που προσπαθούσαμε κάποτε να προμηθευτούμε ένα μαγικό χαρτάκι…Τα ταμεία

Περνώντας πρόσφατα από το παλιό στάδιο Γ.Σ.Π., αισθάνθηκα ανάμεικτα συναισθήματα. Ασφαλώς σε κατακλύζουν οι νοσταλγικές μνήμες. Εκεί ήταν ο χώρος της ποδοσφαιρικής και αθλητικής δραστηριότητας. Εκεί ήταν ο χώρος όπου κλάψαμε και χαρήκαμε για τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες της ομάδας μας. Εκεί χειροκροτούσαμε τους πρώτους, παρακολουθούσαμε εθνικές εκδηλώσεις, κτίζαμε το μέλλον για καλύτερες μέρες. Μια ιστορία 100 χρόνων στο κέντρο της Λευκωσίας. Μια ιστορία που δίδαξε το ευ αγωνίζεσθαι, την αρετή και το ήθος
Δυστυχώς, το παλιό εκείνο Γ.Σ.Π. δεν υπάρχει. Μονάχα αυτοκίνητα σταθμευμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Ό,τι απέμεινε, μια χορταριασμένη κερκίδα και ένα σκουριασμένο κιγκλίδωμα καλά σφηνωμένο στο χώμα, μετέωρο στο χρόνο, για να πληγώνει τις δικές μας αναμνήσεις. Όχι, δεν μπορεί αυτό το ιστορικό στάδιο να μετατραπεί σε χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων. Είναι προσβολή για την προσφορά και τη δημιουργία του Γ.Σ.Π. Είναι ασέβεια απέναντι σε αθλητές και φιλάθλους, που κρατάνε ακόμα τις εικόνες εκείνες που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο μυαλό τους.
Αίσθημα λύπης
Πρόσφατα είχα μια σύντομη συνομιλία με τρεις κορυφαίους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τα κυπριακά γήπεδα. Τον Ανδρέα Στυλιανού, το Νίκο Χαραλάμπους και τον Πανίκο Ευθυμιάδη. Ο πρώην αρχηγός του ΑΠΟΕΛ μού είπε ότι είναι απογοητευμένος από τη σημερινή κατάσταση στο χώρο του παλαιού Γ.Σ.Π. Θυμάται τα παλιά και βουρκώνουν τα μάτια του. Ο Νίκος Χαραλάμπους, ο πρώην αρχηγός της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, μου ομολόγησε ακριβώς τα ίδια. Όταν περνά από το παλαιό Γ.Σ.Π., τον πλημμυρίζει ένα αίσθημα λύπης. Δεν είναι δυνατόν, εκείνες οι δοξασμένες μέρες να αμαυρώνονται σήμερα από εκατοντάδες τροχούς αυτοκινήτων.
Οι καλύτερες στιγμές…
«ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ», μου λέει ο Πανίκος Ευθυμιάδης, ο πρώην αρχηγός του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. Ένα στάδιο όπου έζησαν τις καλύτερες αθλητικές στιγμές εκείνοι οι άνθρωποι που έγραψαν τη δική τους ιστορία και δεν μπορούν να αντικρίζουν σήμερα το παλαιό Γ.Σ.Π. Τουλάχιστον ας γίνει ένας χώρος που να δικαιώνει την εκατοντάχρονη προσφορά του. Ας γίνει ένα γήπεδο προπόνησης των νέων, ένας χώρος βράβευσης αθλητών και άλλων εκδηλώσεων.
Δυνατές αναμνήσεις
Δυο παιδικοί μου φίλοι, ο Φάνος και ο Χάρης, μου ομολόγησαν ότι κρατούν τις δικές τους αναμνήσεις, όταν κάποτε δωδεκάχρονα αγόρια στο Γ.Σ.Π. μάς έδιναν το δικαίωμα να μπαίνουμε μέσα στο γήπεδο όταν είχε μεγάλους ποδοσφαιρικούς αγώνες, στεκόμασταν πίσω από τα δοκάρια και με μεγάλη χαρά φέρναμε την μπάλα. Ο Φάνος και ο Χάρης μού θύμησαν τον αγώνα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με τη ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ. Θυμόμασταν τον μεγάλο τερματοφύλακα της Ιταλίας, τον Ντίνο Τζοφ και όλους τους άλλους παίκτες, και παρακαλούσαμε να νικήσει η ΟΜΟΝΟΙΑ. Τον άλλο αγώνα του ΑΠΟΕΛ με τη ΝΑΠΟΛΙ, τι ευτυχία για μας τότε να νικάς ένα μεγαθήριο! Κι ύστερα τα μεγάλα ντέρμπι ΑΠΟΕΛ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΟΜΟΝΟΙΑ-ΑΠΟΕΛ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΟΜΟΝΟΙΑ. Τούτοι οι αγώνες μάς δίδαξαν τη δύναμη της ψυχής και του ήθους. Ήταν τότε που ο κάθε ποδοσφαιριστής έπαιζε για τη φανέλα της ομάδας. Κι όταν έπαιρνες πρωτάθλημα, έκλαιγες από χαρά. Οι φωνές του κόσμου έβγαιναν ρυθμικά από το στάδιο και γέμιζαν την πρωτεύουσα με έναν πρωτόγνωρο παλμό. Ναι, δεν ταιριάζει τέτοιος επίλογος στο παλιό, αγαπημένο Γ.Σ.Π. Εύχομαι οι αρμόδιοι να δουν το θέμα πιο ρεαλιστικά και ν’ αποφασίσουν να κάνουν κάτι αντάξιο του δοξασμένου εκείνου χώρου.
Το παλιό Γ.Σ.Π. δεν είναι απλώς ένα γερασμένο στάδιο. Ήταν και είναι η ίδια η ζωντανή μας παρουσία, που σμιλεύτηκε στην καρδιά και την ψυχή χιλιάδων φιλάθλων, ποδοσφαιριστών και αθλητών της Κύπρου.