Πληγές της αριστεράς

Βρήκα το παρακάτω άρθρο στο μπλογκ παττίχα και μου άρεσε η οπτική γωνία που βλέπει τα πράγματα ο συγγραφέας.  Πιστεύω πως κάθε ανοιχτόμυαλος αριστερός θα προβληματιστεί.  Έχει κάποιες αλήθειες που πονάνε αλλά πρέπει να τις χωνέψουμε επιτέλους για να πάμε μπροστά:

 

Η κρίση των τελευταίων εφτομάων έκαμεν με να ξανασκεφτώ κάτι που έσιει χρόνια που το πιλατεύκω μες τον νούν μου σαν την πίσσαν την Παφίτιτζιην. Η οργανωμένη αριστερά στην Κύπρον έσιει μεγάλον πρόβλημαν. Το πρόβλημαν τούτον λέγεται απώλεια ιδεολογίας.

Αφήστε με να εξηγήσω. Ως τα τέλη της δεκαετίας του '80, το ΑΚΕΛ ήταν αμετανόητα μαρξιστικόν-λενινιστικόν κόμμαν. Εφκήκεν που μες τα σπλάχνα της εργαθκιάς τζιαι ήταν ιδεολογικά ταγμένον, γενικά σίουρον για το ιδεολογικόν του υπόβαθρον. Φυσικά μέσα-μέσα έφκαιννεν του τζιαι καμιά ματσαράγκα του στυλ 'Ενωση' που εκόστισεν πολλά στον τόπον. Αλλά γενικά η βάση του η ιδεολογική ήταν τζιαμαί.

Παρά τες σταλινικού τύπου διαδικασίες τζιαι δομές το κόμμαν επιχειρούσεν τζιόλας να μορφώνει την βάσην του. Ναι, έστω τζιαι με διαδικασία προπαγάνδας, ο ΕΔΟΝίτης τζιαι ΑΚΕΛικός της 'Σοβιετικής' εποχής εμάθθαιννεν να μέννεν εθνικιστής, ότι οι εθνικές ταπέλλες εν έχουν σημασίαν, ότι ο Τούρκος εργάτης ήταν αρφός του στο μεροκάματον. Άμαν στρέφουμαι στην Νήσον τζιαι κουβεντιάζω με τον παπά μου τζιαι τον θείον μου, κομμουνιστές άλλης εποχής που εφάν το μεροκάματον τζιαι τον κίνδυνον με το κουτάλιν, καταλαβαίνω ότι έχουν ιδεολογία, αντίληψην ταξικήν, οικονομικήν, κοινωνική. Ο νέος 'αριστερός' σήμερα έσιει ταυτόχρονα μεγάλες τάσεις καταναλωτισμού, ξενοφοβίας, ρατσισμού. Άκουσα τζιαι κάποιους να λαλούν τα γνωστά περί τοίχου κλπ. Σχήμαν οξύμωρον; Έσιει λογικήν.

Με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης σάννα τζιαι κάποιος ετράβησεν το ιδεολογικόν χαλίν πουκάτω που τα πόθκια του ΑΚΕΛ.

 

Τα υπόλοιπα στο pattixa.wordpress.com